Στο δικό μας σπίτι ο ερχομός του Μεσσία νοούνταν με την απολύτως κυριολεκτική σημασία του όρου. Ο μικρός μου αδελφός, ο Μόισε, κι εγώ συζητούσαμε συχνά για το πώς θα συνέβαινε. Στην αρχή, θα ακουγόταν το σάλπισμα απ’ το κέρας του κριού. Θα το φυσούσε ο προφήτης Ηλίας και θ’ αντιλαλούσε σε ολόκληρο τον κόσμο για να αναγγείλει την είδηση: «Ήρθε η λύτρωση στον κόσμο! Ήρθε στον κόσμο η σωτηρία!». Τότε όλοι οι εχθροί του Ισραήλ, όλοι όσοι είχαν βλάψει το λαό μας, αμέσως θα χάνονταν και θα απέμεναν μονάχα οι καλοί Εθνικοί, οι οποίοι θ’ αποκτούσαν πλέον το προνόμιο να υπηρετούν τους Εβραίους. Σύμφωνα με το Ταλμούδ, η Γη του Ισραήλ θα απλωνόταν τώρα σε όλα τα έθνη. Ένας φλεγόμενος Ναός θα κατέβαινε στην Ιερουσαλήμ από τα ουράνια. Οι κοανίμ, η τάξη των ιερέων (εμείς ήμασταν κοανίμ), θα προσέφεραν θυσίες ― μάλλον θυσίες φωτιάς, γιατί ήδη από τότε η σφαγή βοδιών, προ- βάτων και περιστεριών δεν μου φαινόταν κατάλληλο μέσο για τη λύτρωση. Ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ μαζί με τις φυλές τους· ο Μωυσής, ο βασιλιάς Δαβίδ, όλοι οι προφήτες, οι σοφοί, οι μεγάλοι δάσκαλοι και οι άγιοι θα ανασταίνονταν, μαζί με όλους τους υπόλοιπους νεκρούς των Εβραίων. Ο πατέρας μου είχε δημοσιεύσει ένα βιβλίο όπου υπήρχε το γενεαλογικό μας δέντρο, σύμφωνα με το οποίο η καταγωγή μας αναγόταν στον Σαμπατάι Κοέν, και πιο πριν στον ραβίνο Μοσέ Ισσερλίς, στον Ράσι, και τελικά στον βασιλιά Δαβίδ. Ο αδελφός μου ο Μόισε κι εγώ θα μπαίναμε τότε στο παλάτι όπου ο βασιλιάς Δαβίδ θα καθόταν στον χρυσό του θρόνο με το στέμμα στο κεφάλι και θα του φωνάζαμε: «Παππού!».  

Ισαάκ Μπασέβις Σίνγκερ, Έρωτας και εξορία: Αυτοβιογραφική τριλογία, σελίδα 48