Χειμαρρώδης αφήγηση
του Γιάννη Καλογερόπουλου / Η Εφημερίδα των Συντακτών / 29/04/2022
Στην υλοποίηση η Μελτσόρ τα καταφέρνει περίφημα. Λεπτοδουλειά και ταλέντο συνδυάζονται μοναδικά.
Πετυχαίνει να δημιουργήσει το εφέ του τυφώνα, μια λεκτική δίνη που εγκλωβίζει τον αναγνώστη και τον παρασέρνει στο πέρασμά της. Μια αφήγηση που περιστρέφεται διαρκώς, όπως οι μύγες, γύρω από το πτώμα τής Μάγισσας, απ’ όπου κρέμονται οι υποϊστορίες των κατοίκων της Λα Ματόρα. Η χειμαρρώδης αφήγηση έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με την εκκωφαντική σιωπή της νεκρής, καθιστώντας έτσι τον μακροπερίοδο λόγο οργανικό μέρος της πλοκής.
Επιβάλλει τον αναγνωστικό ρυθμό, επιτείνει την ενόχληση, το αίσθημα της ζάλης, αυτή η ιστορία δεν θα τελειώσει ποτέ, ούτε με τον θάνατο της μάγισσας, δεν υπάρχει έξοδος κινδύνου, κάποια επόμενη περιμένει στη σειρά, κανείς να μην μπορεί να κλείσει τα μάτια μπροστά στη φρίκη, η τελεία αργεί.
Ομως, ταυτόχρονα, η αφήγηση αυτή ασκεί έντονη αναγνωστική γοητεία, η ακρίβεια των λέξεων, η συνύπαρξη πεζού και πλάγιου λόγου, οι εναλλαγές στην απεύθυνση, η συνάρμοση των επιμέρους κομματιών· γοητεία που αφήνει μια ανάμεικτη γεύση.
Η εποχή των τυφώνων είναι ένα σκληρό βιβλίο, στεγνό από συναίσθημα, χωρίς καμία διάθεση για καθοδήγηση και εκβιασμό, γι’ αυτό και συγκλονιστικό ως αναγνωστική εμπειρία. Η μετάφραση της Αγγελικής Βασιλάκου συμβάλλει αποφασιστικά. Πώς να πεις μου άρεσε για μια τέτοια ιστορία, που διαβάζοντάς τη νιώθεις λερωμένος, μέρος αυτής της ανθρωπότητας καθώς είσαι. Και όμως, η Μελτσόρ στύβει τον ζόφο και ας είναι να στάξουν δυο σταγόνες μονάχα.
Ολόκληρη η κριτική εδώ.
Πετυχαίνει να δημιουργήσει το εφέ του τυφώνα, μια λεκτική δίνη που εγκλωβίζει τον αναγνώστη και τον παρασέρνει στο πέρασμά της. Μια αφήγηση που περιστρέφεται διαρκώς, όπως οι μύγες, γύρω από το πτώμα τής Μάγισσας, απ’ όπου κρέμονται οι υποϊστορίες των κατοίκων της Λα Ματόρα. Η χειμαρρώδης αφήγηση έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με την εκκωφαντική σιωπή της νεκρής, καθιστώντας έτσι τον μακροπερίοδο λόγο οργανικό μέρος της πλοκής.
Επιβάλλει τον αναγνωστικό ρυθμό, επιτείνει την ενόχληση, το αίσθημα της ζάλης, αυτή η ιστορία δεν θα τελειώσει ποτέ, ούτε με τον θάνατο της μάγισσας, δεν υπάρχει έξοδος κινδύνου, κάποια επόμενη περιμένει στη σειρά, κανείς να μην μπορεί να κλείσει τα μάτια μπροστά στη φρίκη, η τελεία αργεί.
Ομως, ταυτόχρονα, η αφήγηση αυτή ασκεί έντονη αναγνωστική γοητεία, η ακρίβεια των λέξεων, η συνύπαρξη πεζού και πλάγιου λόγου, οι εναλλαγές στην απεύθυνση, η συνάρμοση των επιμέρους κομματιών· γοητεία που αφήνει μια ανάμεικτη γεύση.
Η εποχή των τυφώνων είναι ένα σκληρό βιβλίο, στεγνό από συναίσθημα, χωρίς καμία διάθεση για καθοδήγηση και εκβιασμό, γι’ αυτό και συγκλονιστικό ως αναγνωστική εμπειρία. Η μετάφραση της Αγγελικής Βασιλάκου συμβάλλει αποφασιστικά. Πώς να πεις μου άρεσε για μια τέτοια ιστορία, που διαβάζοντάς τη νιώθεις λερωμένος, μέρος αυτής της ανθρωπότητας καθώς είσαι. Και όμως, η Μελτσόρ στύβει τον ζόφο και ας είναι να στάξουν δυο σταγόνες μονάχα.
Ολόκληρη η κριτική εδώ.
