Ο Γκρεγκ κάπνιζε το ηλεκτρονικό τσιγάρο του κοιτάζοντας το κινητό του. «Τι κάνουμε τώρα εδώ πέρα;»

Με ύφος στοχαστικό, ο Άντον βούτηξε ένα κομμάτι ψωμί στο τζατζίκι. «Δύσκολα θα πίστευες ότι βρίσκεσαι στην Ευρώπη, σωστά, Γκρεγκ;»

«Δεν καταλαβαίνω. Θα μπορούσαμε να ήμασταν ακόμα στο πάρτυ. Μουνοθύελλα, πίστα για χορό και τζάμπα ποτά. Αλλά όχι, εσύ ήθελες να έρθεις να κλειστείς σ’ έναν απόπατο με τη μισή αλ-Κάιντα».

«Υποθέτω, ωστόσο, πως εσύ τα γουστάρεις κάτι τέτοια μαγαζιά, σωστά; Πολυπολιτισμικότητα κι έτσι. Ποικιλομορφία».

Συνειδητοποίησα ότι ο Άντον απευθυνόταν σ’ εμένα. «Δεν έχει και τόση ποικιλομορφία. Όλοι εδώ μέσα είναι Τούρκοι εκτός από μας».

Ο Καρλ ρουθούνισε. «Έκτακτα. Να είσαι ο άνθρωπος που προσθέτει ποικιλομορφία στην ίδια σου τη χώρα».

Η άφιξη του σερβιτόρου με γλίτωσε από την υποχρέωση ν’ απαντήσω. Παρήγγειλα ένα ντονέρ με απ’ όλα. Ο Άντον είπε πως θα έπαιρνε το ίδιο. Οι άλλοι δεν ήθελαν να φάνε. Η ένταση στο τραπέζι κοβόταν με το μαχαίρι. Με άκρα θεατρικότητα ο Άντον προσποιήθηκε τον ανήσυχο και στράφηκε προς το μέρος μου. «Τι θα κάνουμε; Νομίζω πως ο Καρλ αισθάνεται άβολα. Ίσως πρέπει να προβληματιστούμε. Σε αντίθεση μ’ εμάς τους γραφιάδες, ο Καρλ είναι άνθρωπος της δράσης. Είναι ένας άνθρωπος που… αν, φέρ’ ειπείν, είχε γεννηθεί λίγους αιώνες νωρίτερα, θα στεκόταν στις πύλες της Βιέννης λουσμένος στο αίμα των Οθωμανών».

«Τότε γιατί ήρθες εδώ πέρα αφού ήξερες πως δεν θα του άρεσε;»

Ο Άντον γέλασε και έγνεψε ζωηρά, σαν να είχα κερδίσει τον πόντο. Ο Καρλ καθόταν με τα χέρια διπλωμένα πάνω στα πόδια του, κοιτάζοντας το κενό. Ο Γκρεγκ έπαιζε με το κινητό του. Για λίγη ώρα ο Άντον έπιασε μια ανώδυνη κουβέντα με την Τάρα, η οποία του έλεγε για ένα αυτοκίνητο που ήθελε ν’ αγοράσει. Έφτασε το φαγητό. Το βερολινέζικο ντονέρ είναι ένα υπέροχο πράγμα, και μόλις το πιάτο προσγειώθηκε μπροστά μου θυμήθηκα ότι πεινούσα σαν λύκος. Βάλθηκα να τρώω με ηδονή, κατεβάζοντας μεγάλες γουλιές μπίρα, κι έτσι μισομεθυσμένος που ήμουν μου τρέχανε οι σάλτσες και τα κομματάκια λάχανο στο πιάτο μου. Έπειτα από λίγο αντιλήφθηκα πως η Τάρα με περιεργαζόταν με ολοφάνερη αηδία. Ο Άντον με κοιτούσε κι εκείνος καλά-καλά, ενώ τσιμπολογούσε αφηρημένα το δικό του σάντουιτς μ’ ένα πιρούνι. Αισθάνθηκα σαν να έκανα κάτι μιαρό, έτσι όπως χλαπάκιαζα το φαγητό μου σαν σκύλος πάνω από το μπολ με την τροφή του.

«Τι;»

Ο Άντον γέλασε. «Οπότε σ’ αρέσει το κεμπάπ».

«Ναι».

«Έχουμε όμως ένα πρόβλημα. Ο Γκρεγκ πιστεύει ότι είναι αηδία».

Ο Γκρεγκ απέφυγε να με κοιτάξει στα μάτια· είχε το βλέμμα καρφωμένο στο κινητό του, σαν να μην τον αφορούσε καθόλου αυτή η κουβέντα. Ο Άντον συνέχισε. «Ο Γκρεγκ είναι σταυροφόρος. Είναι κι αυτός από το Λος Άντζελες, σαν εμένα, οπότε έχουμε μεγαλώσει και οι δύο ουσιαστικά περικυκλωμένοι από Εβραίους. Παρ’ όλα αυτά, τρέφουμε και οι δύο μεγάλη εκτίμηση για την κληρονομιά μας. Α, και κάτι ακόμα. Οι φίλοι μου απεχθάνονται να τους υπαγορεύουν τι να κάνουν. Να τους επιβάλλουν πράγματα. Του Καρλ δεν του αρέσει να μολύνεται ο πολιτισμός του από μετανάστες. Η Τάρα δεν θέλει να ανησυχεί μήπως τη βιάσουν. Ο Γκρεγκ απλώς δεν γουστάρει τα πικάντικα φαγητά. Το ερώτημα είναι αν ο Γκρεγκ, ο Καρλ και η Τάρα δικαιούνται να έχουν την προτίμησή τους».

«Ποια προτίμησή τους;»

«Να ζουν μια ζωή χωρίς κεμπάπ».

Κράτησα ήρεμη τη φωνή μου. «Ώστε αυτό είναι λοιπόν; Αυτή είναι η μεγάλη σου αποκάλυψη; Αγνός πατροπαράδοτος ρατσισμός;»

Έσκασαν όλοι τους στα γέλια. Και οι τέσσερις μαζί, λες κι είχαν μόλις ακούσει ένα ξεκαρδιστικό ανέκδοτο. Ο Άντον έκανε μια πλατιά χειρονομία. «Αυτό ήταν! Μόλις αποκλειστήκαμε από το παιχνίδι. Δεν χρειάζεται να μας ακούς άλλο». Γύρισε προς την Τάρα, που το πρόσωπό της είχε αποκτήσει μια έκφραση περιφρόνησης.

«Γιά πες μας, Τάρα. Ντρέπεσαι τώρα; Προτίθεσαι να αλλάξεις τώρα που έμαθες ότι είσαι ρατσίστρια;»

«Να σου πω, Άντον» αποκρίθηκε εκείνη «μπορείς να ονομάσεις και ρατσισμό την άσκηση του δικαιώματος της επιλογής σου, κι εμένα η επιλογή μου είναι να είμαι με ανθρώπους που μου μοιάζουν».

Το ύφος τους ήταν τελείως επιτηδευμένο, σαν τηλεπαρουσιαστές που διαβάζουν σαρκαστικά το ότο-κιου.

«Εσύ, Καρλ;»

«Χέσε μας, ρε Άντον. Ούτε που τον ξέρω τον τύπο».

«Πολύ καλά». Σηκώθηκα, τρεκλίζοντας ελαφρά. «Εσύ και οι φίλοι σου μπορείτε να πάτε να γαμηθείτε. Εγώ φεύγω».

Ο Άντον φάνηκε να απογοητεύεται. «Έλα τώρα. Αυτό είναι όλο; Εγώ σ’ έφερα εδώ επειδή νόμιζα πως ίσως είχες λίγο τσαγανό. Ήθελα να σ’ ακούσω να εξηγείς γιατί το κεμπάπ είναι τόσο σπουδαίο και νόστιμο. Γιατί η Τάρα θα έπρεπε να νιώθει ωραία έτσι και της τον χώσει κάποιος Άραβας».

Μακάρι να μπορούσα να ισχυριστώ ότι τον κατατρόπωσα με μια αποστομωτική απάντηση. Η αλήθεια ήταν πως είχα μείνει εμβρόντητος απ’ αυτό το αιφνιδιαστικό ξέσπασμα εχθρότητας. Το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω από κει μέσα, να απεμπλακώ απ’ όλα αυτά.

Χάρι Κούνζρου, Κρέας για τους λύκους, σελ.: 207-209 μετάφραση: Δέσποινα Κανελλοπούλου