Επειδή ο αδελφός μου ο Γιοεσούα είχε εγκαταλείψει το δρόμο του αγαθού κι είχε απαρνηθεί τόσο τον Θεό όσο και τον διάβολο, οι γονείς μου αναφέρονταν συχνά και στις δύο αυτές δυνάμεις προκειμένου να καταρρίψουν τα επιχειρήματά του. Εάν υπήρχαν δαίμονες, έπρεπε να υπάρχει και Θεός. Άκουγα αμέτρητες ιστορίες με κακά πνεύματα, με νεκρούς που έβγαιναν τις νύχτες από τους τάφους τους και άρχιζαν να περιπλανιούνται για να βρουν θαυματοποιούς ή να παρευρεθούν σε μακρινά πανηγύρια. Κάποιοι ξεχνούσαν πως ήταν πεθαμένοι και καταπιάνονταν με κάθε λογής επιχειρήσεις, ενώ μερικοί παντρεύονταν κιόλας. Στο Μπιλγκόραϋ, την πόλη όπου είχε γεννηθεί η μητέρα μου, υπήρχε ένας τελετουργικός σφαγέας, ο Αβρόμελε, που επί βδομάδες ολόκληρες είχε στο παράθυρό του ένα πονηρό πνεύμα να του χτυπάει το τζάμι. Κάθε βράδυ όλη η πόλη μαζευόταν στο σπίτι του για ν’ ακούσει την αόρατη δύναμη να χτυπά. Μπορούσες ακόμα και να συζητήσεις με το πνεύμα αυτό. Το ρωτούσες κι εκείνο απαντούσε χτυπώντας το τζάμι ― κυρίως «ναι» ή «όχι», αλλά καμιά φορά και ολόκληρες λέξεις σύμφωνα με έναν προκαθορισμένο κώδικα. Ο νατσάλνικ, ο διοικητής της πόλης, που ήταν Ρώσος, φαίνεται πως ήταν πεφωτισμένος άνθρωπος και δεν πίστευε στα πνεύματα. Έστειλε λοιπόν αστυφύλακες και στρατιώτες να κάνουν έρευνα στο σπίτι ―να ψάξουν τη σοφίτα, το υπόγειο, κάθε γωνιά και κόγχη― για να ανακαλύψουν την πηγή των ήχων, κανείς όμως δεν βρήκε τίποτα. Και μετά ήταν κι η άλλη ιστορία, με το κορίτσι από το Κράσνικ, που μπήκε μέσα της η ψυχή ενός αμαρτωλού άνδρα, κι απαριθμούσε, με φωνή αντρική, όλες τις αμαρτίες και τα αίσχη που εκείνος ο άντρας είχε διαπράξει στη ζωή του. Η κοπέλα ήταν από μια απλή, φτωχή οικογένεια και δεν ήξερε ούτε την αλφαβήτα, κι ωστόσο το πνεύμα ξεφούρνιζε ολόκληρα εδάφια και παραθέματα από την Γκεμαρά, από το Μιντράς και από άλλα ιερά βιβλία. Συχνά μάλιστα, επειδή ήταν και πλακατζής, μετέθετε έτσι τις ιερές λέξεις ώστε να αποκτούν σημασία χυδαία, αλλά αυτό το καταλάβαιναν μόνον όσοι ήταν μορφωμένοι και ξέρανε. Είχα διαβάσει για τέτοιους δαίμονες και σε βιβλία με ιστορίες. Τους ανέφερε μάλιστα και η Γκεμαρά, που μιλούσε για Εβραίους δαίμονες και για δαίμονες των Εθνικών.

Ισαάκ Μπασέβις Σίνγκερ, Έρωτας και εξορία: Αυτοβιογραφική τριλογία, σελίδες 60-61