Τζέιμς Ντέιβιντ Βανς
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
ΤΟΥ ΧΙΛΜΠΙΛΗ
Αναμνήσεις μιας οικογένειας και μιας κοινωνίας σε κρίση
«Ήμουν ένα απ’ αυτά τα παιδιά με το δυσοίωνο μέλλον. Παραλίγο να παρατήσω το λύκειο. Παραλίγο να παραδοθώ κι εγώ σ’ εκείνη τη βαθιά οργή και πίκρα που έχει καταλάβει τους πάντες γύρω μου. Σήμερα οι άνθρωποι με βλέπουν, με την ωραία μου δουλειά και τα λαμπερά μου πτυχία, και φαντάζονται πως είμαι κάποιου είδους ιδιοφυΐα ― ότι μονάχα ένας εξαιρετικά προικισμένος άνθρωπος θα μπορούσε να φτάσει εδώ που έφτασα εγώ. Με κάθε σεβασμό προς τους ανθρώπους αυτούς, πιστεύω ότι η θεωρία αυτή είναι μια βλακεία και μισή. Όποια ταλέντα και να έχω, βρέθηκα ένα μόλις βήμα πριν απ’ το γκρεμό, έως ότου μερικοί άνθρωποι μ’ έσωσαν χάρη στην αγάπη τους».
Αφοπλιστικά ειλικρινές, σχεδόν ξεγυμνωτικό, το Τραγούδι του χιλμπίλη είναι ένα αφήγημα αμείλικτα σκληρό και ταυτόχρονα μια ωδή στην πίστη και την αγάπη. Δεν είναι απλώς η δραματική προσωπική ιστορία ενός παιδιού που γίνεται άντρας. Δεν είναι απλώς το χρονικό μιας διαλυμένης οικογένειας. Είναι κι η αδυσώπητη ψυχογραφία μιας παραγνωρισμένης κοινωνικής τάξης, που με διαφορετική μορφή μπορούμε να την εντοπίσουμε σχεδόν σε κάθε χώρα. Στην Αμερική τούς λένε χιλμπίληδες, λευκά σκουπίδια. Αλλού τους λένε αλλιώς. Το σίγουρο είναι πως η τάξη αυτή έχει επανέλθει βροντερά στο προσκήνιο προκαλώντας ξάφνιασμα, ακατανοησία και τρόμο.
Το Τραγούδι του χιλμπίλη μιλά για το θυμό, την παραίτηση, την αυτοεγκατάλειψη. Μιλά για πάθη παράφορα που καταστρέφουν ζωές. Μιλά για το πόσο βαθιά μάς σημαδεύουν οι εξωτερικές συνθήκες της ζωής μας ― η οικογένεια, ο περίγυρος, η εποχή. Μιλά όμως και γι’ ανθρώπους που, κόντρα στα προγνωστικά, κατάφεραν να μείνουν όρθιοι και βρήκαν το κουράγιο να πάρουν τη μοίρα τους στα χέρια τους.
#1 NEW YORK TIMES BESTSELLER
«Δε θα διαβάσετε φέτος σημαντικότερο βιβλίο για την Αμερική».
Economist
«Απαραίτητο ανάγνωσμα για την ιστορική στιγμή που ζούμε».
New York Times
«Ένα βιβλίο που σε βυθίζει στο σύμπαν του».
Wall Street Journal
«Αυτό που κάνει Το τραγούδι του χιλμπίλη τόσο δυνατό είναι ότι ο Βανς γράφει με τη θλιμμένη πίκρα ενός προδομένου γιου που συνεχίζει να πιστεύει στο γονιό του».
The New Yorker
Ο J. D. Vance (1984) μεγάλωσε στο Μίντλταουν του Οχάιο και στο Τζάκσον του Κεντάκι. Αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο Οχάιο Στέιτ και τη νομική σχολή του Γέιλ.
Το Τραγούδι του χιλμπίλη είναι το πρώτο του βιβλίο.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ονομάζομαι Τζέιντι Βανς. Νομίζω πως πρέπει να ξεκινήσω με μια εξομολόγηση: η ύπαρξη του βιβλίου που κρατάτε στα χέρια σας μου φαίνεται παράλογη. Γράφει στον υπότιτλο ότι πρόκειται για «αναμνήσεις». Όμως είμαι 31 χρονών και πρώτος απ’ όλους θα παραδεχτώ ότι δεν έχω πετύχει τίποτα σπουδαίο στη ζωή μου, σίγουρα τίποτα που να δικαιολογεί να ξοδέψει λεφτά ένας άγνωστος για να διαβάσει γι’ αυτή τη ζωή. Το πιο εντυπωσιακό πράγμα που έχω καταφέρει, στα χαρτιά τουλάχιστον, είναι ότι αποφοίτησα απ’ τη νομική σχολή του Γέιλ, πράγμα που όταν ήμουν 13 χρονών θα μου φαινόταν εντελώς παλαβό σαν ενδεχόμενο. Όμως, περίπου 200 άνθρωποι κάνουν το ίδιο πράγμα κάθε χρόνο και, πιστέψτε με, δε θα θέλατε να διαβάσετε βιβλία για τη ζωή των περισσότερων απ’ αυτούς. Δεν είμαι γερουσιαστής, δεν είμαι κυβερνήτης, δεν έχω διατελέσει υπουργός. Δεν έχω συστήσει καμιά εταιρεία αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων ούτε και κάποια μη κυβερνητική οργάνωση που ν’ αλλάζει τον κόσμο. Έχω μια καλή δουλειά, ένα ευτυχισμένο γάμο, ένα άνετο σπίτι και δυο ζωηρά σκυλιά.
Επομένως, ο λόγος που έγραψα αυτό το βιβλίο δεν είναι για ν’ αφηγηθώ κάποιο σπουδαίο μου κατόρθωμα. Έγραψα αυτό το βιβλίο επειδή κατάφερα κάτι πολύ τετριμμένο, κάτι που όμως δεν καταφέρνουν τα περισσότερα απ’ τα παιδιά που μεγαλώνουν όπως μεγάλωσα εγώ. Βλέπετε, μεγάλωσα φτωχός, στη Ζώνη της Σκουριάς, σε μια πόλη του Οχάιο όπου είχε την έδρα της μια μεγάλη χαλυβουργία. Εδώ και πάρα πολύ καιρό η πόλη αυτή χάνει θέσεις απασχόλησης, αλλά πάνω απ’ όλα χάνει την ελπίδα της ότι τα πράγματα μπορεί να φτιάξουν. Έχω, για να το θέσω ήπια, μια περίπλοκη σχέση με τους γονείς μου, ένας εκ των οποίων παλεύει με τις εξαρτήσεις σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Με μεγάλωσαν ο παππούς και η γιαγιά μου, απ’ τους οποίους κανένας δεν τέλειωσε το λύκειο. Ελάχιστοι από την ευρύτερη οικογένειά μου πήγαν πανεπιστήμιο. Οι στατιστικές λένε πως τα παιδιά σαν εμένα τα περιμένει ένα πολύ δυσοίωνο μέλλον ― αν είναι τυχερά, ίσως να καταφέρουν να μην εγκλωβιστούν για πάντα στα επιδόματα της κοινωνικής πρόνοιας· αν είναι άτυχα, θα πεθάνουν από υπερβολική δόση ηρωίνης, όπως συνέβη πέρυσι σε δεκάδες παιδιά απ’ τη μικρή μου πόλη.
Ήμουν ένα απ’ αυτά τα παιδιά με το δυσοίωνο μέλλον. Παραλίγο να παρατήσω το λύκειο. Παραλίγο να παραδοθώ κι εγώ σ’ εκείνη τη βαθιά οργή και πίκρα που έχει καταλάβει τους πάντες γύρω μου. Σήμερα οι άνθρωποι με βλέπουν, με την ωραία μου δουλειά και τα λαμπερά μου πτυχία, και φαντάζονται πως είμαι κάποιου είδους ιδιοφυΐα ― ότι μονάχα ένας εξαιρετικά προικισμένος άνθρωπος θα μπορούσε να φτάσει εδώ που έφτασα εγώ. Με κάθε σεβασμό προς τους ανθρώπους αυτούς, πιστεύω ότι η θεωρία αυτή είναι μια βλακεία και μισή. Όποια ταλέντα και να έχω, βρέθηκα ένα μόλις βήμα πριν απ’ τον γκρεμό, έως ότου μερικοί άνθρωποι μ’ έσωσαν χάρη στην αγάπη τους.
Τζέιμς Ντέιβιντ Βανς
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΧΙΛΜΠΙΛΗ
Αναμνήσεις μιας οικογένειας και μιας κοινωνίας σε κρίση
Τίτλος πρωτοτύπου: Hillbilly Elegy:
A Memoir of a Family and Culture in Crisis
Μετάφραση: Αριστείδης Μαλλιαρός
Επιμέλεια: Θάνος Σαμαρτζής
Θεώρηση μετάφρασης: Νίκος Κουμπιάς
Διορθώσεις: Μαριλένα Καραμολέγκου & Δημήτρης Ραπτάκης
Φωτογραφία εξωφύλλου: Larry Towell / Magnum Photos
Εκδοτική φροντίδα: Θάνος Σαμαρτζής & Μαριλένα Καραμολέγκου
360 σελ.
16€
Σειρά: testimonia / 2
ISBN:978-618-83224-3-1
doma@domabooks.gr
2130458097, 6944583382
Μάρκου Μουσούρου 22, 11636, Αθήνα
