Βλέπετε την ιστοσελίδα μερικώς μεταφρασμένη στα αγγλικά. Μπορείτε να επιλέξετε να τη δείτε στα ελληνικά .
Δεν αναζητώ εδώ ένα χαμένο αντικείμενο ούτε γράφω μια ιστορία με μεθοδολογικές αρχές — με κέντρο, ιεραρχία και τάξη. Δεν εξιστορώ το χρονικό μιας ήττας ή μιας συντριβής. Καταθέτω μια ελεγεία για τη σιωπηλή θλίψη που κουβαλούν, χωρίς να το ξέρουν, τα έργα του πολιτισμού γύρω μου. Για την αντοχή τους και την απελπισία τους.
Η συναισθηματική συνείδηση είναι αιχμάλωτη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι την έχει αιχμαλωτίσει κάποιο ον εξωτερικό προς αυτήν. Είναι αιχμάλωτη του εαυτού της.
Το συναίσθημα ότι είναι κάτι που η συνείδηση το παθαίνει, που το υφίσταται: η συνείδηση συγκινείται απ’ τη συγκίνησή της, απ’ το συναίσθημά της, το επαυξάνει. Όσο πιο γρήγορα το βάζει κανείς στα πόδια, τόσο περισσότερο φοβάται. Ο μαγικός κόσμος διαμορφώνεται, παίρνει μορφή, στη συνέχεια δένεται πάνω στη συνείδηση και την αγκαλιάζει.
Αλλά ο γιος του τον μισούσε. Τον μισούσε που ήρθε κοντά τους, που στάθηκε να τους κοιτάζει αφ’ υψηλού· τον μισούσε που τους διέκοψε· τον μισούσε για την έξαρση και την υψιπέτεια των χειρονομιών του· για τη μεγαλοπρέπεια της κεφαλής του· για την απαιτητικότητα και τον εγωκεντρισμό του (διότι στεκόταν εκεί προστάζοντάς τους να τον προσέξουν)· αλλά πιο πολύ απ’ όλα μισούσε τη βοή και το βόμβο των συναισθημάτων του πατέρα του τα οποία, όπως πάλλονταν γύρω τους, διατάρασσαν την τέλεια απλότητα και νηφαλιότητα της δική του σχέσης με τη μητέρα του.
Δεν νομίζω πως είχα δει ποτέ τον πατέρα μου να συλλογίζεται κάτι ή να αισθάνεται αμφιβολίες. Πόσο μάλλον να μετανιώνει. Ακολουθούσε αδυσώπητα τον εσωτερικό προγραμματισμό του, πηγαίνοντας από το ένα σημείο στο άλλο. Απαρέγκλιτα, μονοκόμματα. Ένα αρπακτικό προσηλωμένο στο θήραμά του, σίγουρο για τη δύναμή του, με εμπιστοσύνη στο ένστικτό του, που δεν χορταίνει ποτέ και που πάντα κυνηγά κάποια λεία.
Ένα πρωί ο Γκρέγκορ Σάμσα ξύπνησε στο κρεβάτι του μετά από ανήσυχα όνειρα μεταμορφωμένος σε ένα τερατώδες έντομο. Ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα, η πλάτη του ήταν σκληρή σαν πλάκα, κι ανασηκώνοντας λιγάκι το κεφάλι έβλεπε τα άκαμπτα τόξα που χώριζαν σε τμήματα τη φαρδιά στρογγυλάδα της καφετιάς κοιλιάς του, και τα σκεπάσματα που μετά βίας στέκονταν στην κορυφή της, έτοιμα να γλιστρήσουν και να πέσουν στο πάτωμα. Τα πόδια του, που ήταν πολλά και θλιβερά λιγνά σε σύγκριση με τον υπόλοιπο όγκο του, αναδεύονταν μπρος στα μάτια του, ανήμπορα.
«Τι μου συμβαίνει;» σκέφτηκε. Δεν ήταν όνειρο.
Πάντα λαχταρούσα να ζήσω την έξω ζωή, να είμαι στο όριο των πραγμάτων, οι ανοιχτοί τόποι και η σιωπή να ξεπλύνουν από πάνω μου το ανθρώπινο άγος, όπως η αλεπού αποβάλλει τη μυρωδιά της μες στην ψυχρή αθωότητα του νερού· να επιστρέφω στην πόλη σαν ξένος. Η περιπλάνηση σκορπάει μια μεγαλοσύνη που σβήνει όταν επιστρέφεις.
Όλη μου τη ζωή είχα την παράξενη, αλλά σαφέστατη επίγνωση πως υπήρχε μια άλλη επικράτεια —όχι πολύ μακρινή, υπό μία έννοια, απ’ τον δικό μας κόσμο, αλλά εντελώς διαφορετικού είδους—, όπου συμβαίνουν διαρκώς πράγματα τεράστιας σημασίας, όπου κυκλοφορούν οντότητες πελώριες και τρομερές, αφοσιωμένες σε πράγματα που μπροστά τους οι δικές μας επίγειες υποθέσεις —η άνοδος και η πτώση των εθνών, η μοίρα των αυτοκρατοριών, οι στρατιές, οι ήπειροι και τα πεπρωμένα τους— βαραίνουν όσο ένας κόκκος σκόνης στη ζυγαριά.
Λίγες μέρες νωρίτερα είχαν αφηνιάσει και τα άλογα. Κάτι τα είχε ξυπνήσει τη νύχτα, κι άρχισαν να χλιμιντρίζουν και να κλωτσάνε τα πάντα στους στάβλους τους. Τίποτα δεν έμοιαζε ικανό να τα ηρεμήσει, κι όταν ο Νέιχαμ άνοιξε την πόρτα του στάβλου, πετάχτηκαν έξω σαν τρομαγμένα ελάφια του δάσους. Πέρασε μια βδομάδα για να τα εντοπίσουν και τα τέσσερα, κι όταν τα βρήκαν, καταλάβαινες πως ήταν πια τελείως ανεξέλεγκτα και άχρηστα. Κάτι στο μυαλό τους είχε στρίψει· αναγκαστικά, τα πυροβόλησαν και τα σκότωσαν όλα, για το καλό τους.