Αρκούσε μια ματιά από μια γυναίκα για να με κάνει να κοκκινίσω τρομερά. Στο σπίτι με την Τζίνα ήμουν ο τρανός εραστής, εδώ όμως ξαναγινόμουν σχολιαρόπαιδο. Αυτός ο διπλός ρόλος δημιουργούσε σύγχυση σ’ εμένα και προξενούσε έκπληξη στους άλλους, αφού ήταν γνωστό ότι έγραφα και ότι είχα και ερωμένη. Σε κάποιο βιβλίο ή σε κάποιο περιοδικό είχα συναντήσει τη φράση «διχασμένη προσωπικότητα», κι έτσι απέδωσα τη διάγνωση και στον εαυτό μου. Γιατί αυτό ακριβώς ήμουν — κομμένος στα δύο, διαιρεμένος, ένα σώμα με πολλές ψυχές, που καθεμιά με τραβούσε προς διαφορετική κατεύθυνση. Ζούσα σαν λιμπερτίνος, κι ωστόσο διαρκώς προσευχόμουν στον Θεό και ζητούσα το έλεός Του· παρέβαινα όλους τους νόμους του Σουλχάν Αρούχ και την ίδια στιγμή διάβαζα βιβλία για την Καμπάλα και τον χασιδισμό· είχα εντοπίσει όλες τις αδυναμίες των πιο ξακουστών φιλοσόφων και των πιο μεγάλων συγγραφέων, αλλά εγώ έγραφα πράγματα που τελικά έμοιαζαν αφελή, αδέξια, ερασιτεχνικά. Τη μια η σεξουαλική μου ικανότητα ήταν ένα πράγμα απίστευτο — και ξάφνου γινόμουν εντελώς ανίκανος. Κάποιος εχθρός φώλιαζε μέσα μου, κάποιο μοχθηρό πνεύμα που όλο ήθελε να με πειράζει, που έπαιζε μαζί μου το ποντίκι με τη γάτα. Μόλις διάβαζα για κάποιο είδος φοβίας ή νεύρωσης, αμέσως την αποκτούσα. Όλες οι παθήσεις που περιέγραφαν οι ψυχίατροι και οι νευρολόγοι στα έργα τους με χτυπούσαν η μια μετά την άλλη, συχνά δε και όλες μαζί. Ήμουν φυματικός, είχα καρκίνο στα έντερα, όγκο στον εγκέφαλο, παρέλυα, τυφλωνόμουν, έχανα την ακοή μου, έχανα το μυαλό μου. Υπέφερα από εφιάλτες και εμμονές. Κάποιος παράφρονας έλεγε πράγματα τρελά μες στο κεφάλι μου και δεν μπορούσα να τον κάνω να σωπάσει. Ταυτόχρονα, είχα τέτοιο αυτοέλεγχο ώστε ακόμα κι η Τζίνα δεν είχε ιδέα τι περνούσα. Οι πιο ηλικιωμένοι συγγραφείς στη Λέσχη μού έλεγαν συχνά πόσο ζήλευαν τα νιάτα μου, κι εγώ απαντούσα: «Πιστέψτε με, δεν έχουν τίποτα το αξιοζήλευτο». 

Ισαάκ Μπασέβις Σίνγκερ, Έρωτας και εξορία: Αυτοβιογραφική τριλογία, σελίδες 167-168