Ο Κέλτης με την τρικυμιώδη κάπα χώνει το ένα χέρι μέσα στις πτυχές της, μουγκρίζει και βγάζει ξανά το χέρι του με έναν νεαρό αρουραίο να κρέμεται απ’ τον αντίχειρά του. Το αίμα του Κέλτη τρέχει στα μαύρα μάτια του ζώου, το οποίο τινάζει το σώμα και την ουρά του σαν τον απαγχονισμένο. Με το άλλο χέρι, ο Κέλτης το ξεκολλάει από το δάχτυλό του, πιπιλάει το σκισμένο δέρμα, και εκτοξεύει τον αρουραίο προς την κουστωδία. Το ζώο περνάει από πάνω τους τσιρίζοντας, προσγειώνεται στα χορτάρια πίσω τους, στέκεται στα πόδια του και φεύγει τρέχοντας κατά το δάσος.

«Τι είν’ αυτό το πράγμα;» ρωτά ο ντε Φλουνκλ.

Οι υπόλοιποι Κέλτες στέκονται τώρα γύρω απ’ αυτόν με την κάπα και βγάζουν με τις χούφτες τους αρουραίους απ’ τις πτυχές της και τους πετάνε στους απέναντι. Ένας πελώριος αρουραίος περνάει ξυστά από τον ώμο του ντε Φλουνκλ και πέφτει στα μούτρα του Σίντζεν. Εκείνος πιάνει το μάγουλό του και μετά συνεχίζει να μασουλάει μανιτάρια. Ένας άλλος κοπανάει στο μπούτι του Χάρολντ και προσπαθεί να κρατηθεί από τη φουφούλα του, αλλά πέφτει κάτω ανάσκελα και μετά το βάζει στα πόδια.

«Τι δύναμη πιστεύουν πως έχουν τούτα τα ζώα να μας βλάψουν;» ρωτά ο Χάρολντ παρακολουθώντας τους αρουραίους να σκίζουν τον αέρα.

«Ως βλήματα η χρησιμότητά τους είναι, θαρρώ, περιορισμένη» λέει ο ντε Φλουνκλ.

«Αλλά τσιρίζουνε πολύ» λέει ο Χάρολντ. «Να ανταποδώσουμε τις βολές;»

Τώρα οι Κέλτες φτύνουν τους αρουραίους πριν τους πετάξουν, ή τους γλείφουν στη ράχη.

«Όχι ακόμη» λέει ο ντε Φλουνκλ.

«Μήπως νομίζουνε πως φέρνουν γρουσουζιά;» προτείνει ο Ουίλλιαμ του Ρόσκρη ξεμυτίζοντας ελάχιστα απ’ το δέντρο. 

Ο πιο νεαρός από τους Κέλτες έχει έναν αρουραίο που του κρέμεται απ’ τη μύτη, και αρχίζει να ουρλιάζει και να τον βαράει για να φύγει, και οι άλλοι Κέλτες χασκογελάνε, όπως και ο Σίντζεν, που του τρέχουνε σάλια και ζουμιά από τα μανιτάρια μέσα απ’ το κενό στα δόντια του, και του στάζουν απ’ το πιγούνι. Ρίχνει το κεφάλι πίσω όλο ευθυμία και σκούζει από τα γέλια.

«Ίσως φέρνουν καλοτυχία» λέει ο Χάρολντ ανασηκώνοντας τους ώμους.

Και μετά, τρεις-τέσσερις αρουραίους αργότερα, όλα τελειώνουν. Ο ένας απ’ τους Κέλτες φωνάζει κάτι στον Ουίλλιαμ, κι ύστερα αρχίζουν να τρέχουν, γελώντας σαν παιδιά, και χώνονται ξανά στο δάσος, και εξαφανίζονται.

Όσιν Φέιγκαν, Νόμπερ, σελ.: 21-22 μετάφραση: Μαργαρίτα Ζαχαριάδου