Οι πρώτες φωνές που μου χτύπησαν τη πόρτα ήταν οι γυναίκες της φανταστικής κοινότητας «Λα Ματόσα» όπου και εξελίσσεται το μυθιστόρημα. Ο «χορός» του δράματος. Ο Μιχαήλ Μπαχτίν είχε πει πως «οι χαρακτήρες είναι σκιές εξερχόμενες από το σκοτάδι της ζωής μας». Τους δημιούργησα, αφού πρώτα με χρησιμοποίησαν για να βγουν προς τα έξω οι κρυφές πτυχές του χαρακτήρα μου. Είναι έφηβοι κυρίως, εκδιωγμένοι από τον εαυτό τους, που δεν έχουν κανέναν έλεγχο της ζωής τους. Ήθελα να γράψω περισσότερο για το βάσανο μέσα στο οποίο ζουν παρά για την φτώχεια. Την ηθική τους εσωτερική διάλυση, σε μία ξεχασμένη κοινότητα. Μου λένε πολλές φορές "μα πως γράφεις τόσο γλαφυρά για την σεξουαλικότητα;". Η απάντησή μου είναι ότι εξερευνώ την επιθυμία. Και όψεις αυτής μπορούν να είναι σκληρές. Ό,τι βρίσκεται αποκλειστικά στην εμπειρία του φύλου μας δεν σημαίνει απαραίτητα πως είναι και πραγματικό. Για μένα σχηματίζοντας αυτούς τους χαρακτήρες είναι σαν να δραπέτευσα από τον εαυτό μου και ταυτόχρονα να γλίστρησα μέσα του.