«Humani nihil a me alienum», όπως λέει ο μέγας Λατίνος ποιητής: τίποτα το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο. Μπορούμε να είμαστε παντού στο σπίτι μας. Δώστε μου ένα τραπέζι για να κάθομαι να γράφω και να διαβάζω, και την έχω την πατρίδα μου. Δεν πιστεύω ούτε στα διαβατήρια ―γελοία πράγματα― ούτε στις σημαίες. Πιστεύω βαθιά στο προνόμιο της συν­άντησης με το καινούργιο.

Ακούστε μια ιστορία: μπαίνω πρώτη μέρα στο γραφείο μου στο πανεπιστήμιο του Πεκίνου, όπου μ’ έχουν προσκαλέσει, και ξαφνικά μού έρχεται στη μύτη μια αποφορά. Ανακαλύπτω ότι η γραφομηχανή είναι τοποθετημένη ακριβώς δίπλα στον σκουπιδοντενεκέ, ότι της λείπει το μισό πληκτρολόγιο, ότι το τραπέζι μου έχει τριάμισι πόδια. Περνάω πέντε λεπτά σε μια κατάσταση βλακώδους πανικού. Λέω μέσα μου: «Πω πω τι έπαθα! Δεν θα μπορώ να…». Τότε ανοίγει η πόρτα, κι ένας ευγενέστατος φοιτητής μού λέει: «Γράφτηκα στο σεμινάριό σας. Θα μπορούσατε, παρακαλώ, να μου δώσετε τη λίστα των κειμένων που θα πρέπει να μελετήσω;». Και ξαφνικά βρέθηκα σπίτι μου, εντελώς στο σπίτι μου. Θα μπορούσα να βρίσκομαι στο Χάρβαρντ, στη Σορβόννη, στην Οξφόρδη, στο Πρίνστον ή στο Βερολίνο. Είμαι σπίτι μου, κι αυτός ο φοιτητής είναι οικογένειά μου. Μου κάνει την απίστευτη τιμή να θέλει να μελετήσει μαζί μου; Τέλεια! Είμαι εκεί που πρέπει να είμαι. Τι ευτυχία, να έχω μια δουλειά όπου κάθε φθινόπωρο αποκτώ μια νέα οικογένεια. Και σήμερα οι παλιοί μου φοιτητές έχουν πανεπιστημιακές έδρες σε πέντε ηπείρους.  

Το δέντρο έχει ρίζες· εγώ έχω πόδια. Κι αυτό είναι θαυμάσια πρόοδος. Μου αρέσουν τα δέντρα. Τα δέντρα στον κήπο μου τα λατρεύω. Αλλά όταν έρχεται η μπόρα, λυγίζουν, πέφτουν· το δέντρο, αλίμονο, μπορεί να το τσακίσει το τσεκούρι, να το κάψει ο κεραυνός. Εγώ μπορώ να τρέξω. Είναι πρώτης τάξεως εφεύρεση τα πόδια, και δεν έχω καμία όρεξη να την αφήσω να πάει στράφι.  

Τζωρτζ Στάινερ, Ένα μακρύ Σάββατο, σελ. 30–31.