Μια έρημη ψαρόβαρκα

Πέρα από κάθε σκέψη, πέρα από κάθε πλήθος, πέρα από κάθε ον, βρίσκεται ο ύψιστος θεός: το Αγαθό. Αν όμως το Αγαθό υπερβαίνει τη σκέψη και τις έννοιες, πώς μπορούμε να το συλλάβουμε; Ο Νουμήνιος, τον 2ο μ.Χ. αιώνα, γράφει:  

«Για να συλλάβουμε το Αγαθό, χρειάζεται να κάνουμε κάτι σαν το εξής: να καθίσουμε κάπου ψηλά κι απόμακρα, να κοιτάξουμε πέρα προς τη θάλασσα και να συγκεντρώσουμε το βλέμμα μας σε μία και μόνη, έρημη, μικρή ψαρόβαρκα, που δεν έχει τίποτε άλλο δίπλα της, που είναι μόνη της με τα κύματα. Αν κοιτάξει κανείς επίμονα, για μια στιγμή —για μία και μόνο στιγμή!— θα τη δει. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, πρέπει κανείς να φύγει μακριά απ’ τα αισθητά και ν’ αναστραφεί μόνος του το Αγαθό μονάχο Του, χωρίς να έχει δίπλα ούτε άνθρωπο κανέναν ούτε κανένα άλλο έμψυχο ον, ούτε κανένα σώμα, μεγάλο ή μικρό, αλλά βιώνοντας απλώς μιαν άφατη, άφραστη, θεσπέσια μοναξιά, με παρόντα μόνο τα χαρακτηριστικά, θα λέγαμε, του Αγαθού και τη λάμψη Του, με το ίδιο να οδηγεί ήρεμα και χαμογελαστά το άρμα της ουσίας, γλυκά και γαλήνια».  

Ν' αναστραφείς μόνος σου τον Θεό μονάχο του (ὁμιλῆσαι μόνῳ μόνον): η φράση αυτή συνοψίζει θαυμάσια τούτο το βιβλίο.  

Από το 8ο κεφάλαιο του ΜΟΝΟΣ ΠΡΟΣ ΜΟΝΟΝ: «Η ανάβαση προς τον θεό».