Να ζεις σε μια πόλη σημαίνει να ζεις ανάμεσα σε ιστορίες. Αλλά η πόλη είναι από μόνη της βουβή: αδυνατεί να αφηγηθεί το οτιδήποτε. Τις ιστορίες τις αφηγείται η γλώσσα των ανθρώπων, και η μνήμη.  

Αυτό αναλαμβάνει εδώ η Φερνάντα Μελτσόρ, ν’ αφηγηθεί τις ιστορίες της πόλης της, της Βερακρούς: για τη βασίλισσα του καρναβαλιού που σκότωσε τα παιδιά της, για εκείνους που ­συνάντησαν τον διάβολο στο στοιχειωμένο σπίτι, για το λιντσάρισμα του φονιά, για τους αστούς και τους προλετάριους, για τους φιλήσυχους περαστικούς και τους έμπορους ναρκωτικών, για όλους εκείνους που προσπαθούν να ζήσουν μες στα φώτα, τις φωτιές και τις σκιές του μεγάλου λιμανιού.   

Αλλά πρωταγωνιστής είναι πάντα η ίδια η πόλη: η πόλη που αλλάζει, άλλοτε βίαια κι άλλοτε ύπουλα, η πόλη που καταρρέει, η πόλη που, καμιά φορά, αντιστέκεται.

«Η συλλογή που κρατάτε στα χέρια σας είναι μια απόπειρα να αφηγηθώ αυτές τις ιστορίες με τον τρόπο που θεωρώ πιο ει­λικρινή: αποδεχόμενη την εγγενή πανουργία της γλώσσας προς όφελος της ίδιας της ιστορίας. Δεν έχει σημασία αν είναι αδύνατη η "αναπαραγωγή" της πραγματικότητας με ένα εργαλείο που σου πληγιάζει τα χέρια. Δεν έχει σημασία αν οποιαδήποτε εικόνα στον υπολογιστή μας, όσο ανούσια κι αν είναι, ισοδυνα­μεί με πάνω από χίλιες λέξεις.

Οι ιστορίες γεννιούνται μέσα στη γλώσσα, κι εκεί αποκτούν το βαθύτερό τους νόημα, αυτό που διαφεύγει από τα μαγνητόφωνα και τις κάμερες, αυτό που είναι αξεδιάλυτα συνυφασμένο με τις φωνές και τις χειρονομίες της "φυλής". Δεν ξέρω αν εκπλήρωσα επιτυχώς την αποστολή μου, ξέρω όμως ότι αυτός ήταν ο στόχος μου, προτού ακόμα αποκρυ­σταλλωθούν στο μυαλό μου τούτες εδώ οι σκέψεις. Οι περισσότερες ιστορίες του βιβλίου "Εδώ δεν είναι Μαϊά­μι" γράφτηκαν στο διάστημα μιας δεκαετούς περιόδου, από το 2002 μέχρι το 2011. Κάποιες απ’ αυτές πρωτοδημοσιεύτηκαν στις σελίδες του θρυλικού περιοδικού Replicante. Στη νέα αυτή έκδοση θέλησα να συμπεριλάβω μια πληρέστερη και λιγότερο μεροληπτική εκδοχή της τραγικής ιστορίας της Εβανχελίνα Τε­χέρα, καθώς κι ένα αδημοσίευτο αφήγημα, το "Η ζωή δεν αξίζει μία", γραμμένο την ίδια εποχή με τα υπόλοιπα: την περίοδο της καταστροφικής συνύπαρξης του Φιδέλ Ερρέρα Μπελτράν ως Κυβερνήτη της Βερακρούς και του Φελίπε Καλδερόν Ινοχόσα ως Προέδρου της Δημοκρατίας.

Κάποια κείμενα του βιβλίου θα μπορούσαν να καταταχθούν στο δημοσιογραφικό είδος του χρονογραφήματος. Τα υπόλοι­πα δεν επιδέχονται κατάταξη. Προτιμώ να τα αποκαλώ απλώς "μαρτυρίες". Δεν είναι δημοσιογραφικά κείμενα γιατί δεν περιλαμβάνουν ημερομηνίες, ακριβή στοιχεία ή αριθμούς πινακίδων αυτοκινήτων (εν μέρει για να προστατεύσω τις πηγές μου)· αλλά ούτε ρεαλιστική μυθοπλασία μπορούν να χαρακτηριστούν:

δεν γράφω για δάκρυα, για οπλισμένους άνδρες ή για τραυματισμέ­να παιδιά εκεί όπου δεν υπήρξαν. Η μόνη μυθοπλασία που εί­μαι διατεθειμένη να αναγνωρίσω σ’ αυτές τις αφηγήσεις είναι εκείνη που ενυπάρχει σε κάθε κατασκεύασμα της ανθρώπινης γλώσσας, από το ποίημα μέχρι το δελτίο Τύπου: η φόρμα, η αφηγηματική δομή. 

Ας θυμηθούμε την ετυμολογία της λέξης "μυθοπλασία" (ficción): προέρχεται από το λατινικό fingere, που σημαίνει "πλάθω", "δίνω σχήμα και μορφή". Η πραγμα­τικότητα στερείται κατευθυντήριας βούλησης, εσκεμμένου νοήματος· έτσι, τόσο το μυθιστόρημα όσο και το ρεπορτάζ είναι, κατά κάποιο τρόπο, πάντα "μυθοπλαστικά", υπό την έννοια ότι είναι τεχνητά κατασκευάσματα και δεν πρέπει να συγχέονται με την ίδια τη ζωή».

σελ. 10–11

Πάντα με ενοχλούσε η γειτνίαση του αστυνομικού ρεπορτάζ με τις στήλες των «κοινωνικών», όχι μόνο επειδή αυτές οι δύο ενότητες εμφανίζονται συνήθως δίπλα­δίπλα στις εφημερίδες της Βερακρούς (και μάλιστα συχνά στις δύο σελίδες του ίδιου φύλλου, σαν να αντικατοπτρίζουν η μια την άλλη), αλλά επειδή και οι δύο συνηθίζουν να παρουσιάζουν την «ύλη» τους ως απο­κλειστική, μοναδική κι ανεπανάληπτη: πρώτα μια νεαρή κοπέλα ανεβαίνει στο θρόνο της βασίλισσας του καρναβαλιού, ως ζων­τανό σύμβολο της χαράς, της φρεσκάδας και της γονιμότητας μιας ολόκληρης πόλης, κι ύστερα αποκαθηλώνεται ως παιδοκτό­νος, ως μυθική κακούργα, σαν τη μάγισσα του παραμυθιού, και τ’ όνομά της αναγκάζει τα παιδάκια της Βερακρούς ν’ ακούνε τη μαμά τους και να τρώνε όλο τους το φαγητό, αλλιώς «θα έρθει η Εβανχελίνα να τα τιμωρήσει». 

Δυο αρχέτυπα αντίθετα αλλά συμπληρωματικά, προσωπεία που απανθρωποποιούν τις γυναίκες και λειτουργούν σαν οθόνες που πάνω τους προβάλλονται επι­θυμίες, φόβοι και ανησυχίες μιας κοινωνίας η οποία διατείνεται πως είναι ένας θύλακας τροπικού αισθησιασμού, μα κατά βάθος αποδεικνύεται βαθιά συντηρητική, ταξική και μισογυνική.

Ένα τέταρτο του αιώνα μετά τη διπλή ανθρωποκτονία που συγ­κλόνισε την κοινωνία της Βερακρούς, τα ίχνη της ξανθιάς Εβαν­χελίνα έχουν χαθεί.

σελ. 63–64